تو هم یک روز به «خانه» برمی‌گردی!

جدایی امید ابراهیمی از استقلال، شوک بزرگی بود که به خانواده این باشگاه وارد شد.

روزنامه گل: جدایی امید ابراهیمی از استقلال، شوک بزرگی بود که به خانواده این باشگاه وارد شد. امید در همه این سال ها یکی از بازیکنان کلیدی استقلال بوده که به ویژه از زمان حضور وینفرد شفر در این باشگاه، فوتبالش به اوج رسید. او با تیم ملی راهی جام جهانی هم شد و شاید خوش اقبال بود که محرومیت سعید عزت اللهی در مسابقه نخست باعث شد این بازیکن به شکلی غیرمنتظره در ترکیب اصلی تیم ملی به میدان برود. نمایش ابراهیمی برابر مراکش چنان دلربا بود که کی روش دلش نیامد این بازیکن را از ترکیب اصلی خارج کند.به این ترتیب امید در دو بازی بعدی هم فیکس شد و ستایش منتقدان را برانگیخت. حالا او به یمن همان درخشش در جام جهانی از استقلال جدا شد و به باشگاه الاهلی قطر پیوست.خبر جدایی امید -که استقلالی ها به تبعیت از شفر او را «فرمانده» می خواندند- فضای عجیبی را بر فوتبال ایران حاکم کرده. همان دو قطبی همیشگی این بار هم شکل گرفته؛ عده ای به ابراهیمی حق می دهند که در سال های پایانی فوتبالش دنبال جمع کردن پول باشد و برخی نیز از او گله می کنند که چرا دست تیم و هوادار را لای پوست گردو گذاشته و وقتی استقلال در جمع هشت تیم برتر آسیا قرار دارد، از این باشگاه جدا می شود. این گروه دوم معتقدند او در این سال ها از سپاهان و استقلال پول کمی نگرفته و در صورت ادامه حضور در جمع آبی پوشان هم حتما قرارداد مناسب دیگری می بست، بنابراین جدایی اش برای کسب ثروت بیشتر نوعی «طمع کاری» است که در نقطه مقابل «وفاداری» قرار می گیرد.اینکه حامیان ابراهیمی حق دارند یا منتقدان او، خودش یک بحث مفصل دیگر است که در چارچوب های فلسفه هواداری قابل تحلیل است. در ایران معمولا با این قبیل جدایی ها خیلی راحت برخورد می شود، در حالی که در اروپا واقعا اینطور نیست و اگر بازیکنی صرفا با انگیزه های مالی به تیمش پشت کند، بدجوری از چشم مردم می افتد. با این همه اما امید ابراهیمی می تواند امیدوار باشد که او هم در آینده به استقلال برمی گردد و روی تخم چشم همین مردم جا خوش می کند.به سروش رفیعی نگاه کنید؛ به همین راحتی سرش را انداخت پایین و بعد از یک نیم فصل بازی برای پرسپولیس از این تیم جدا شد، آن هم درست در شرایطی که باشگاه برای کسب عنوان قهرمانی آسیا به شدت به کمک او نیاز داشت، اما حالا برمی گردد، قرارداد جدید می بندد و با لبخند عکس یادگاری می اندازد. پست او در شبکه های اجتماعی پس از عقد قرارداد عالی است: «هیچ جا خانه خود آدم نمی شود.» او راست می گوید؛ به خصوص اگر خانه مورد نظر، جایی باشد که آدم بتواند به خاطر یک مشت پول بیشتر به آن پشت کند و بعد موقع بازگشت، دوباره با ارج و قرب پذیرایی شود. وقتی سروش توانست، پس حتما امید هم می تواند بعد از جمع کردن مال و منال، با دل خوش به «خانه» برگردد و دوباره چشم و چراغ تیم و هواداران شود. فراموشکاری ما، بزرگترین سرمایه شماست!