مرگ اخلاق، تعهد و راز داری در فوتبال ایران

در روزهای اخیر مصاحبه هایی از اهالی فوتبال دیده ایم که مرگ اخلاق، بی تعهدی و راز داری را در آشفته ترین حالت ممکن نشان می دهد.

به گزارش مشرق، حتماً شما هم بارها با این جمله مواجه شده اید؛ جمله ای با این مضمون که تیم فوتبال شبیه یک خانواده است و رازهای آن نباید به بیرون درز پیدا کند. واقعیت هم همین است. اگر اختلافی درون یک تیم وجود دارد، به جای اینکه تیتر اصلی رسانه ها شود و به صفحات مجازی راه پیدا کند، باید مدیریت شود و ریشه اش همانجا خشک شود. اتفاقاً یکی از رموز موفقیت تیم ها همین است. اختلافات بزرگ نمی شوند، رشد نمی کنند و نتیجه اش می شود قهرمانی یک تیم.در روزهای اخیر تا دل تان بخواهد خلاف این موضوع را دیده و شنیده ایم. ابتدا مهدی هاشمی نسب مصاحبه ای آتشین انجام داد و درست یا اشتباه تیغ برنده انتقادات او جواد نکونام را نشانه گرفت. در اینکه هاشمی نسب مثل هر ورزشکار یا مربی دیگری حق نقد دارد، شکی نداریم اما می شود حرف ها را طور دیگری به زبان آورد. اگر هاشمی نسب معتقد است نکونام او را مقابل هواداران قرار می دهد و از وقوع این اتفاق اطمینان دارد، باید این موضوع را به گوش طرفداران برساند؛ اما با یک روش و برنامه متفاوت.انتقاد از رفتار هاشمی نسب اما آنجایی است که او می گوید نگذارند ناگفته ها را بگویم و علنی کنم که درون تیم چه اتفاقاتی رخ داده است! این خوب نیست که وقتی در تیمی حضور دارید و فعالیت می کنید، حرفی نزنید اما وقتی دوران کاری تان به پایان می رسد، مسائل درون خانوادگی را هویدا کنید و با این روش به تخریب همکاران قبلی بپردازید. سئوال از هاشمی نسب این است که چرا حالا؟ چرا زمان حضورتان در استقلال ناگفته ها را به زبان نیاوردید؟ آیا دلیلی جز این دارد که آن زمان عضو کادرفنی بودید و حالا نیستید؟نمونه دیگری که این روزها صحبت های عجیبی در رسانه ملی انجام می دهد، خداداد عزیزی است. دوست داریم وقتی نام خداداد به میان می آید، همیشه خاطره گل غزال تیزپا به استرالیا و آن حماسه ماندگار ملبورن را به یاد بیاوریم. چه کنیم که عزیزی این اجازه را به ما نمی دهد. او قبل از اینکه در کادرفنی تیم ملی ایران مشغول فعالیت شود، یکی از منتقدان امیر قلعه نویی بود. او اعتقاد داشت چرا سعید الهویی باید در قامت یکی از دستیاران مهم قلعه نویی روی نیمکت تیم ملی بنشیند. اعتقاد عزیزی درست بود یا اشتباه را نمی دانیم اما چند ماه بعد خودش به کادرفنی تیم ملی رفت و همکاری با الهویی و قلعه نویی را تجربه کرد.این حکم انگار آبی بود روی آتش. مصاحبه های تیغ دار خداداد تمام و او یار غار قلعه نویی شد. گذشت و گذشت تا اینکه اتفاقاتی رخ داد و عزیزی عطای کار در تیم ملی را به لقایش بخشید و با قلعه نویی قطع همکاری کرد. دوباره شد روز از نو و روزی از نو. انتقادات آغاز شد؛ البته با یک تفاوت آشکار. خداداد این بار از اتفاقات درون تیم خبر داشت و گاهاً از آنها هم سوء استفاده می کرد. در اینکه امیر قلعه نویی یا تیم ملی ایرادهایی دارند، شکی نیست اما نقد را می توان طور دیگری هم به زبان آورد. آخرین کل کل خداداد با هاشم بیگ زاده در یک برنامه تلویزیونی نمونه بارز مرگ اخلاق و تعهد و ادب در فوتبال ایران است. اگر آن را دیده اید که هیچ اما اگر هنوز موفق به تماشاس آن نشده اید، توصیه ما به شما این است که هرگز سراغ این چند دقیقه لعنتی نروید و خداداد را به عنوان همان غزال تیزپای سابق به یاد بیاورید.آتیلا حجازی هم از این قاعده مستثنی نیست. او تا همین چند روز قبل گزینه سرپرستی استقلال بود، اما در نهایت این اتفاق رخ نداد. باشگاه هم برای اینکه بیشتر از این زمان را از دست ندهد، سراغ ایمان عالمی رفت و مهاجم سابق استقلال در دهه ۷۰ وظیفه سرپرستی تیم فوتبال را بر عهده گرفت. حالا حجازی مدام در اینستاگرام پست و استوری می گذارد و به مذاق خودش می خواهد شهر را شلوغ کند و ناگفته ها را بگوید.نکته اصلی انتقادهای حجازی اما جایی است که می گوید نگذارید «وویس های تان » را منتشر کنم. یعنی او با اهرم استفاده از وویس هایی که در گفت و گوهای خودمانی رد و بدل شده می خواهد با آبروی کسی بازی کند و او را زیر سئوال ببرد. جالب اینکه آتیلا حجازی خود را استقلالی می داند و برای تیم آرزوی موفقیت هم می کند. آیا با این جنجال ها که اغلب برای پست و مقام است و البته درون خانوادگی، آیا استقلال می تواند رنگ موفقیت را ببیند؟ استقلالی اصیل ناصر حجازی بود و منصور پورحیدری. در نسل فعلی هم مهدی پاشازاده و جواد زرینچه.این ها نمونه هایی مستند از بی اخلاقی در فوتبال ایران است. به قول یکی از فوتبالی ها، اتفاقاتی که رخ داده باعث شده تا دیگر علاقه ای به هواداری از یک تیم و تماشای مسابقات باقی نماند. این روزها مرگ اخلاق، تعهد و راز داری را می بینیم و البته حرف هایی می شنویم که نمونه اش هیچ جای جهان وجود ندارد. اگر فوتبالی که تعصبش را می کشیدیم و به آن عشق می ورزیدیم این است، بماند برای هاشمی نسب، خداداد و آتیلا حجازی. ما این فوتبال با این شخصیت ها را نمی خواهیم.