از ساپینتو تا اوسمار؛ تصمیمات فوتبالی به مسابقه‌ی لایک و کامنت تبدیل شده است!

در فوتبال امروز ایران، گاهی تصمیم های فنی نه در زمین، بلکه در شبکه های اجتماعی گرفته می شوند؛ جایی که لایک، کامنت و موج هواداری بیش از منطق فوتبالی تأثیرگذار شده است.

طرفداری | بانک شهر به عنوان مالک سهام عمده باشگاه پرسپولیس در کنسرسیوم بانکی، دقایقی پیش پستی در شبکه های اجتماعی رسمی خود منتشر کرد که در آن کامنت های متعدد هواداران برای بازگشت اوسمار ویرا به نمایش گذاشت. انتشار این پست، پیامی را به هواداران منتقل می کند که انتخاب سرمربی جدید با نظر شما بوده و اوسمار به درخواست شما به نیمکت پرسپولیس بازگشته است.در ظاهر، این اقدام نشانه ای از تعامل و شنیدن صدای هوادار است؛ اتفاقی جذاب و دموکراتیک که در فوتبال ایران کمتر دیده می شود و از این جهت قابل تحسین است. اما اگر کمی عمیق تر نگاه کنیم، ماجرا سویه ی نگران کننده ای هم دارد؛ آیا تصمیم های کلان باشگاه باید بر اساس حجم کامنت ها و احساسات مقطعی گرفته شوند؟لازم به ذکر است که قطع همکاری با وحید هاشمیان و بازگشت اوسمار تصمیمی منطقی و حرفه ای به نظر می رسد؛ سرمربی ای که شاید اصلاً نباید از جمع سرخ پوشان پایتخت جدا می شد، یا دست کم باید خیلی زودتر از این ها دوباره روی نیمکت پرسپولیس می نشست. اما مسئله ی اصلی این نیست که چه تصمیمی گرفته شد، بلکه چگونه گرفته شد؟ اگر امروز با موج حمایت هواداران اوسمار برگردد، فردا در صورت التهاب فضای مجازی یا حمله ربات ها از سوی هوادارنماها برای تصمیماتی دیگر، آیا قرار است باز هم همان مسیر تکرار شود؟این الگو فقط مخصوص پرسپولیس نیست؛ بازگشت ریکاردو ساپینتو به استقلال هم تقریباً از همین مسیر احساسی عبور کرد. باشگاه ها با سوار شدن بر موج احساسات، در واقع مسئولیت تصمیمات خود را به هوادار تنفیذ می کنند تا اگر روزی تیم نتیجه نگرفت، بگویند «ما طبق خواسته ی شما جلو رفتیم، پس تقصیر خودتان است.»در نهایت باید پذیرفت که هوادار، به دلیل تعلق خاطر و احساسات طبیعی اش، نمی تواند نگاه کاملاً مدیریتی و بی طرفانه داشته باشد. او با دلش تصمیم می گیرد، نه با داده ها و جلسات فنی. طبیعی است که تعصب و خاطره در قضاوتش سنگین تر از تحلیل باشد. عاشق را نمی شود به خونسردی دعوت کرد؛ اما مدیر را می شود به تعقل. مشکل از جایی شروع می شود که این دو جای هم را می گیرند.و در نهایت باید گفت که هدف از این نقد، زیر سؤال بردن اوسمار ویرا یا ریکاردو ساپینتو نیست. برعکس، هر دو از باکیفیت ترین مربیان خارجی هستند که در سال های اخیر به فوتبال ایران آمده اند و سطح فنی شان از لیگ برتر ایران بالاتر است. بحث بر سر اصل ماجراست؛ تصمیم های فوتبالی را نباید به فضای مجازی و موج احساسات سپرد.ارتباط با هوادار، بدون تردید، سرمایه ای بزرگ است؛ اما دخالت مستقیم احساسات در فرآیند تصمیم گیری، بدعت خطرناکی است که نباید نهادینه شود. وقتی احساسات جای عقل را بگیرد، نتیجه چیزی جز آشفتگی نخواهد بود. فوتبال را نمی شود با دکمه ی لایک اداره کرد.باشگاه های بزرگ را با منطق بزرگ می سازند، نه با ترند اینستاگرام.